تبادل
لینک هوشمند
<-PollName->
آمار
وب سایت:
۳۶ سال از انقلاب اسلامی ایران گذشت. ۳۶ سال شعار دادیم، به بعضی از اهداف انقلاب اسلامی مان دست یافتیم و برای دستیابی به بعضی دیگر سخت در تلاش هستیم. اما سوالی مطرح است: چرا باید برای آن چه که سال ها از حصول اش می گذرد یعنی لفظ " انقلاب اسلامی" دوباره به خیابان بیاییم و "شعار بدهیم" ؟
این سوال پاسخ های زیادی دارد یکی این است که تکرار شعار، گفتمان ساز است. وقتی بعد از۳۶ سال مجددا یک صدا با وحدت کلمه فریاد می زنیم "استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی" یعنی استقلال ایران به اندازه ای مهم است که خون برایش داده ایم آن هم نه خون تصادفی . خون بهترین جوانان و پیران این کشور پای دانه حکومت اسلامی ریخته شده است، نگاه نکنید به امروز که خون مصطفی احمدی روشن درخت تنومند و پر ریشه جمهوری اسلامی را سیراب می کند. روزی کسانی با از خودگذشتگی و تنها سلاح شان یعنی "الله اکبر" به جنگ همه دنیای کفر برخواستند. امیدشان به خدا بود اما ته دلشان شاید هرگز امروز ایران اسلامی را تصور می کردنند.
برای احترام و گرامیداشت یاد آنها می آییم و با صفوف به هم پیوسته اعلام می کنیم ما هم حاضریم برای اهداف آنها، خون بدهیم، فداکاری کنیم و سختی ها را تحمل کنیم.
پس شعار دادن چندان بی فایده هم نیست. اگر ۳۶ سال مداوم شعار هایمان را تکرار نمی کردیم شاید امروز در یکی از پیچ های تاریخی راه را به اشتباه رفته بودیم و انقلاب اسلامی در یکی از گردنه های سخت دوران از دست رفته بود.
شعار دادن و اعلام آمادگی این قدر مهم است که دشمن را وادار می کند دست به هجو و تخریب عقلانیت خود بزند. یک روز صحبت از درختانی است که در مسیر راهپیمایی کاشته شده اند و روزی دیگر سخن از اتوبوس و ساندیس و اضافه حقوق می کند! حتی گاهی سکه طلا می بیند در مشت های گره کرده ما که بی توجه به آن چه در بی بی سی و الجزیره و العربیه و انواع و اقسام پرس هایش به نمایش می گذارد تنها به یک صدا گوش می دهیم...ان تنصرالله ینصرکم و یثبت اقدامکم!
نظرات شما عزیزان:
برچسب ها :
